5000 euro rijker, een illusie armer.
Met 5000 euro en een föhn terug naar Roemenië.
Hij plukte paprika’s, werkte bij een meubelbedrijf en in een kaasfabriek, stapelde verfblikken en schoffelde bij een plantenkweker. Nu vertrekt de Roemeen Adam Dragos Ionut alweer naar huis. 5000 euro rijker, een illusie armer.
Adam Dragos Ionut staat met een grijs rolkoffertje langs de Oude Bredaseweg in Etten-Leur. Hij wacht op een Roemeens busje, dat hem voor 100 euro terug naar huis brengt. Na 9 lange maanden.
Eind vorig jaar stond hij ook al eens in het AD. Adam figureerde in een reportage over Roemenen die op het punt stonden naar Nederland te vertrekken, waar een nieuw bestaan gloorde nu de grens voor Roemeense arbeiders eindelijk open ging. Hij zag een gouden kans om het straatarme Bacau te ontvluchten. De 35-jarige Roemeen leefde van een uitkering van 100 euro per maand en sjokte doelloos door de besneeuwde stad. De kans op werk was nihil en Adam hoopte op een betere toekomst in Nederland, waar – zo had hij zich laten vertellen – de lonen fantastisch zijn en de levensstandaard hoog.
Nu loopt hij nog even zijn kamertje binnen in het huis in Etten-Leur, dat hij de afgelopen maanden deelde met soms wel twaalf anderen. ‘Dit kamertje kostte me 360 euro per maand. En de man waarmee ik dit hokje deelde betaalde dat ook.’
In het kamertje van krap 2 bij 4 meter staat een eenpersoonsbed, op de grond ligt de vieze matras van zijn kamergenoot. Overal in het huis zijn slaapkamertjes getimmerd. De woonkeuken met meubels van de kringloopwinkel en de badkamer zijn gemeenschappelijke ruimtes.
Terug naar huis
Dan rijdt het Roemeense busje voor. Achter de Ford Transit zit een aanhanger met daarop een Volkswagen Passat zonder kentekenplaten. Een handjevol zwijgende Roemenen zit achterin de bus. Ook hun Nederlandse droom is voorbij. De komende 24 uur zullen ze non-stop in de auto zitten, terug naar Bacau, 2200 kilometer verder. Terug naar huis.
Het verhaal van Adam is het verhaal van duizenden Roemenen. Ze kwamen begin dit jaar vol hoop naar Nederland, maar keren nu alweer huiswaarts. Waar tienduizenden Poolse immigranten 10 jaar geleden met hun neus in de boter vielen – er was immers werk genoeg – kwamen de Roemenen terecht in een land met een haperende economie, waar werk schaars is. Zeker als je – zoals veel laaggeschoolde Roemenen – nauwelijks Engels of Duits spreekt.Uitzendbureaus zeggen dat een derde van de door hen gehaalde Roemenen alweer terug is.
Adam zegt dat van de dertig Roemenen die hij hier kent, de helft weer naar huis is – even berooid als bij aankomst. Zelf heeft hij twee cadeautjes in zijn koffer zitten: een föhn voor zijn moeder en een tondeuse voor zijn vader. ‘Ze zijn allebei kapper. Een Roemeense föhn houdt het exact 5 maanden vol. Dan is hij kapot. Dit is een dure Braun van 60 euro, die zal het jaren doen.’
Overuren maken
De 9 maanden hard werken leverden hem meer op dan een föhn. ‘Ik heb 5000 euro spaargeld,’ glimlacht hij. Door álle overuren te pakken die hij kon krijgen wist hij zijn maandinkomen tot soms wel 1800 euro op te krikken. Een Spartaanse levensstijl zorgde ervoor dat zijn bankrekening groeide. ‘Maar veel Roemenen die hier kwamen, kunnen dat niet. Er zijn zo veel verleidingen. Sommigen gaan op zaterdag naar het bordeel en het casino, ze roken wiet en dan is al het geld al weer op. En de Roemeense meiden zijn verslaafd aan kleding. Ze blijven maar kopen.’
5000 euro is een klein vermogen in Roemenië. ‘In Bacau kan ik van 300 euro per maand leven. Misschien kom ik weer terug als er weer werk is, maar ik twijfel over het leven hier. De taal is een probleem. Ik denk dat ik hooguit twintig woorden ken. Uitzendbureaus willen je dan niet.’
Ionut heeft gestudeerd en werkte ooit als beurshandelaar. Zijn Engels is goed en hij spreekt vloeiend Italiaans. Nederland blijft lonken. ‘Maar ik kan niet zo blijven wonen,’ zegt hij, wijzend op het samengeraapte interieur in het huis en zijn piepkleine kamertje. ‘Zelf een huis huren is onbetaalbaar. Ze vragen borg.’
‘Wij zijn vervangbaar’
Hij zag ook dat zelfs migranten die hier al jaren zijn van de ene op de andere dag worden afgedankt. ‘Een Poolse jongen werkte al 3 jaar in de kaasfabriek. Hij mocht niet meer als uitzendkracht werken, dus hij vroeg om een vast contract. Er was niets op hem aan te merken. Hij werkte hard én goed, maar hij kon gaan. Plotseling was zijn Nederlands niet voldoende. Wij zijn vervangbaar.’
Ionut weet nog niet wat hij doet als hij vandaag thuiskomt. ‘Mijn zus werkt in Londen. Ze zegt dat daar werk voor me is in een hotel. Maar daar is het leven nóg duurder. Misschien word ik politicus. Roemenië kan een welvarend land zijn, als de mentaliteit van de mensen verandert. Daar zou ik aan willen werken. Als we de schouders eronder zetten en samen iets willen veranderen zoals de mensen in Nederland doen, kan Roemenië veranderen. Als iedereen op de bank blijft zitten wachten tot er iets gebeurt, blijft alles zoals het is.’
(zwerf) Honden in Roemenië
Op mijn artikel van 12 september 2013 (Honden in Roemenië) krijg ik nog steeds reacties. Zowel via de mail als op mijn weblog. Een aantal van de reacties heb ik gewist. Als ik over een ziek kind schrijf dan zijn de reacties minder en beperken zich meestal van “O wat erg” . Als je over honden en zeker over straathonden schrijft dan veranderen de zaken. Ik ben niet de enige die daar mee te maken heeft.
Een aantal gaan in discussie, dat is prima, anderen maken je uit voor van alles en nog wat en hun mening is de enige juiste.
- Ja, ik ben er nog steeds van overtuigd dat de 4 jarige Ionut is doodgebeten door zwerf of straathonden. Alles wijst daarop.
- Ja, aanvallen en beten door zwerfhonden zijn aan de orde van de dag. Daar is niets aan overdreven.
- Ja, Straat en zwerfhonden horen niet op straat en vormen een groot gevaar.
- Nee, ik ben geen hondenhater
- Nee, Ik weet niet wat de oplossing is. Ook daar zijn meningen over verdeeld. In mijn artikel van 12 september gaf ik weer wat er op dat moment leefde.
- Ja , er worden honden mishandeld. Maar…. er wordt flink misbruik gebruikt van deze beelden door er veel aandacht aan te geven waardoor er een verkeerde beeldvorming ontstaat. Er worden meer honden doodgereden dan dat ze worden mishandeld.
- Ja, er zijn mooie initiatieven in Roemenië wat aanpak betreft. De hondenliefhebbers laten ze in de schaduw staan door zogenaamde mishandelaars jarenlang aandacht te geven.
- Nee, ik werk niet met en voor straat/zwerf honden, ben ik ook niet van plan, heb wel contacten indien nodig.
ZoBeRo in Bacau
Herfst in Roemenië
Extremisme wordt zwaar onderschat
De video die ik vandaag plaats gaat over (moslim) extremisme. Zomaar een stadje in Engeland (Luton). Een stadje waar lowcost maatschappijen landen op het vliegveld van Luton. Een groep moslims gekleed van boven tot onder in zwarte gewaden zeggen tegen een bewoonster van de stad dat ze zal branden in de hel. Leuzen als ” UK go to hell” en “British Police go to hell” worden over straat geschreeuwd als of het allemaal normaal is.
Zo gaat het op dit moment in Europa. Extremisme wordt gewoon toegestaan “om de vrede te bewaren” Ondertussen onthoofden leden van de IS ongeveer iedereen die op hun weg komt en die net iets anders denken. Mannen worden afgeschoten of onthoofd, vrouwen verkracht en kinderen mishandeld of vermoord. Hier en daar wordt er door de islamistische wereld positie ingenomen. Fethullah Gülen, leider van de Gülen-beweging heeft de praktijken van de IS veroordeeld in de kranten Volkskrant en NRC Handelsblad. Sommigen staten werken samen met America in de luchtaanvallen op de IS.
Premier Rutte zegt: “Ik heb begrip voor de bombardementen in Syrië” en Nederland beziet op dit moment welke bijdrage het kan leveren in de strijd tegen Islamitische Staat. Een keiharde positie van moslimleiders zien we weinig. Het lijkt wel of we vooral niet lastig moeten vallen. Ondertussen wordt Europa overspoeld met extremistische gedachten. In Australië was men van plan willekeurige burgers te onthoofden en dat op film vast te leggen als waarschuwing….
Waarschuwing voor wat? Om vooral niets te zeggen en iedereen in zijn of haar waarde te laten. Ondertussen kijken we toe naar de beelden aan de grens van Syrië en Turkije. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed. Tot het moment dat er hoofden over straat rollen omdat we vooral niet moeten lastig vallen en iedereen in zijn waarde moeten laten.
Deelnemersbijeenkomst CPOE 20 september 2014
Zaterdag 20 september 2014 was ik uitgenodigd om de deelnemersbijeenkomst van CPOE bij te wonen in Utrecht. Deze keer in het panel van ervaringsdeskundigen. 6 organisaties werkgroepen presenteerden zich in de vorm van een Roadshow.
- Gain helpt (Hugo Baars)
- Operatie Mobilisatie (Robert Jan Sterk)
- Stichting HOE (Gerth Westmaas)
- Roma Netwerkgroep (Sjaak Monster)
- Werkgroep Mensenhandel (Frits Rouvoet)
- Werkgroep Gehandicaptenzorg (Rene Hubregtse)
Zij gaven aan wat hun krachten zijn van het werk dat ze doen in Oost-Europa, maar daarnaast ook waar hun dilemma’s liggen. In het panelgesprek konden we daarop reageren en onze ervaringen vanuit de praktijk delen Dit gesprek werd geleid door een gespreksleider.
Het panel van ervaringsdeskundigen bestond uit:
- Jan en Margreet van Beest (Oekraine) – Stichting vrienden van Zjitomir
- Larissa Mckenna (Roemenië) – www.manadeschisa.ro
- André Muit (Roemenië) – Stichting HCR en Asociatia Betania
In de eerste plaats vond ik het heel bijzonder dat de panelleden, zonder elkaar goed te kennen, aan een half woord genoeg hadden al het om ervaringen gaat. De presentaties van de organisatie’s en werkgroepen die allemaal iets moois doen was een verrijking. De Dillema’s betreffende Nederlandse invloed bij of op projecten, betrouwbaarheid van partners, transparantie en meer van deze onderwerpen waren boeiend. Het is een mooie stap dat CPOE de mogelijkheid bied om tijdens zo’n bijeenkomst mensen uit het veld aan het woord te laten. De kijk op de directe werkzaamheden met de doelgroepen waar de organisatie’s mee werken is dan net even anders. Voor herhaling vatbaar!
20 jaar stichting HCR
Afgelopen vrijdag, 19 september 2014, was de jubileumbijeenkomst van stichting HCR. 20 jaar activiteiten in en voor Roemenië. De bijeenkomst werd bijgewoond door betrokkenen, vrijwilligers, bestuursleden en oude bestuursleden van de stichting. De sprekers op deze avond spraken hun waardering en dankbaarheid uit voor de grote inzet van iedereen die bij de stichting betrokken is en was.
dr R. Seldenrijk (was 16 jaar voorzitter van stichting HCR):
’t Is mij een groot genoegen betrokken te zijn bij het 20-jarig bestaan van HCR. De stichting mocht ik 16 jaar voorzitten en wat betreft de Asociaţia Betania was die betrokkenheid 19 jaar. Het 20-jarig jubileum van de Stichting HCR vraagt allereerst om een felicitatie in dankbaarheid. Dat wil zeggen: een feestwens, een gelukwens, een heilwens met erkenning voor de hulp en voor wat de moeite waard is geweest. Ook dus een heilwens, of wel een wens gericht op zegen en heling.
De rest van zijn lezing wordt gepubliceerd in de eerst volgende nieuwsbrief van stichting HCR.
Daarna was het mijn beurt om in een kort tijdsbestek 20 jaar HCR samen te vatten:
het is aan u om te beoordelen of we veel of weinig konden realiseren in al die jaren dat we samen bezig zijn voor de projecten in Roemenië. Ik kan u alleen overbrengen dat dit niet het eindpunt is. We willen graag blijven doen wat we doen en zo niet, waarom niet: we willen meer doen.
Zolang er mensen zijn die onze hulp zo hard nodig hebben, is onze missie niet klaar. We zijn mensen, het is onze primaire taak om zorg te dragen voor onze naasten, mensen die ons nodig hebben. We hebben namelijk niet het recht dit te vergeten en net te doen of we de problemen niet zien en die te negeren. Daarom geloof ik in deze missie, die al 20 jaar duurt en ons nog lang zal verbinden, teneinde in slagkracht te groeien en te helpen waar uw en onze hulp zo hard nodig is.
Ik dank u allen uit de grond van mijn hart, vrienden, sponsors, overheden, betrokkenen, bestuursleden, het mooie team van Betania, en de vele vrijwilligers in Nederland en Roemenië, die zoveel voor het werk in Roemenië betekenen.
Elke dag staan we aan het begin van een nieuwe weg. Het is een eer om samen met u allen – mensen die de mooie, grote en dynamische HCR- en Betania-familie vormen – deze weg te vervolgen.
Ook mijn volledige bijdrage kunt u terug vinden in de volgende nieuwsbrief van stichting HCR
Koen Visser sprak over wat het betekent vrijwilliger te zijn van stichting HCR en onze voorzitter Pleun Eikelboom over een organisatie met vrijwilligers.
De organisatoren hadden genoeg ruimte gemaakt voor contacten en gesprekken met alle aanwezigen. We kijken terug op een mooie avond.
De pracht van Roemenië
Laatste bericht voor de opening – medische post Motoseni 2014
http://www.asociatiabetania.ro/nl/laatste-bericht-voor-de-opening-medische-post-motoseni-2014/
Vlag in top op de 3e bouwdag in Motoseni
zie: http://www.asociatiabetania.ro/nl/category/werkgroep-zegveld/
