Diversen maar wel belangrijk

Na een aantal weken van prachtig weer lijkt het er nu op dat de herfst is aangebroken. De nachten worden flink kouder en er wordt veel regen voorspeld. Als het eenmaal herfst is dan lijkt het allemaal zo somber in Roemenië. De grijze betonmassa in de stad lijkt nog grijzer als het groen verdwijnt. Daarna de winter die altijd vol verrassingen is. Het kan soms “spoken”, wat het weer betreft, in dit gedeelte van Roemenië. Het is in de winter altijd uitkijken naar het voorjaar, maar dat duurt allemaal nog even. Op 2 oktober a.s. ben ik “gastheer” van een nederlandse handelsmissie. Een groep van 50 zakenmensen die wat in Roemenië willen doen komen dan bij ons langs. De eerste stad die bezocht wordt is Bacau, waarna op 3 en 4 oktober de steden Boekarest en Cluj bezocht worden. Er is hier op dit gebied nog heel veel te doen en ik hoop van harte dat er ook op economisch gebied het een en ander van de grond komt. Op 3 oktober krijgen we opnieuw bezoek, een comité uit Lienden. Samen met iemand van het bestuur komen deze mensen kijken wat er allemaal in Bacau gaande is. Dit comité is al een hele lange tijd actief en draagt de activiteiten in Roemenië en Bacau een warm hart toe. Betrokkenheid bij alles wat er gebeurd is erg belangrijk!

Voor de derde keer ereburger

Ja, het is in Roemenië de gewoonte om het schooljaar officieel te openen op 15 september. Dat gebeurd ieder jaar. Ook dit jaar waren we uitgenodigd op diverse scholen maar de keus was makkelijk. Omdat er deze zomer een nieuwe school gebouwd is in Turluianu (gemeente Beresti Tazlau) besloot ik om hier heen te gaan. Ik werd hierbij vergezeld door Adrian Indreas, de tweede man in onze organisatie, en Catalin Mardare senator in het parlament van Roemenië. Het was prachtig om te zien hoe de kinderen vol verwachting de nieuw school in gingen. Ze waren gewend aan een gebouw wat bijna op instorten stond en nu hebben ze een nieuwe school. Het is voor hen (en ook voor ons) moeilijk te begrijpen. Ik had ook te maken met een overwachte gebeurtenis, waar ik niet goed wist hoe ik daar op moest reageren, namelijk dat ik na de openingstoespraak van de burgemeester uit naam van de gemeenteraad van Beresti Taslau (gemeenteraadsbesluit van 31.08.2006) de titel ereburger van deze gemeente kreeg aangeboden. Ik wist hier helemaal niets vanaf. Eerder kreeg ik al het ereburgerschap van de stad Bacau en de stad Buhusi en nu van de gemeente Beresti Tazlau. In mijn antwoordt op de toespraak van de burgemeester en de uitreiking van deze titel heb ik gezegd dat ik het ereburgerschap van deze gemeente in ontvangst neem en deel met allen die aan dit project mee gewerkt hebben, en zo voel ik het ook. Zo zie je maar weer het leven is vol verrassingen.

Poiana Florilor overgedragen aan SOS kinderdorpen

Sinds 1996 heb ik ook nog een nevenactiviteit. Namelijk het begeleiden van het kinderhuis “Poaina Florilor” in Hemeiusi (provincie Bacau). Ik was hier door omstandigheden voor gevraagd door Hans van Veggel, de financierder van dit project. Sinds de oprichting van de roemeense stichting Child Development Trust ben ik tweede voorzitter van deze club. Omdat het de wens van Hans was dit project over te dragen aan een internationale organisatie zijn we meer als 2 jaar in onderhandeling geweest met SOS kinderdorpen. Donderdag 14 september was het zover en hebben we onder grote belangstelling dit project overgedragen aan SOS kinderdorpen in Roemenië. Hiermee is het derde kinderdorp van SOS kinderdorpen in Roemenie een feit. Het belangrijkste is dat de 30 kinderen die hier wonen niet onder deze overgang zullen lijden. Persoonlijk denk ik dat dit goed gelukt is en hoop dat SOS kinderdorpen de gewenste continuiteit kan bieden.

Puiu uit Oradea

Er zijn wel eens momenten in je werk dat het niet eenvoudig is om de juiste beslissingen te nemen, soms komt de reactie ook later. Dit bericht kreeg ik van Puiu, de zoon van Gyongy uit Oradea. Gyongy is enige tijd geleden op jonge leeftijd is overleden. Een goede vriendin waar we veel mooie momenten aan te danken hebben. Puiu schrijft het volgende:

Wij willen u bedanken voor wat u voor ons doet en betekend, als een vader bent u er voor ons. Ik zou niet weten hoe het voor ons zou zijn zonder u in ons leven. Sinds een week kan ik weer lopen ( hij had een gebroken been) en heb andere en fijne baan gevonden. Ik krijg 800 Ron salaris en een legaal werkcontract. Ik verkoop nieuwe schoenen op de markt voor mijn nieuwe baas. Ik vind het fijn om over alles te vertellen wat ik meemaak omdat ik weet dat u om mij geeft. U heeft vele malen aan mij en mijn moeder, die niet meer bij ons is, laten zien dat u een groot hart heeft. Mama is er niet meer, en ze heeft geen afscheid van u kunnen nemen of misschien had ze geen tijd meer om u te bedanken voor wat u voor haar betekend heeft. Daarom doe ik dat in haar plaats en ik bedank u, met hart en ziel, voor echt alles.

Kort nadat ik deze mail ontving stuurde Puiu nog wat na:

Nog een kort bericht, daarna laat ik u met rust omdat ik er zeker van ben dat u erg druk bent. Maar het volgende wil ik toch nog even zeggen. Op dit moment kan ik niet genoeg voor u betekenen maar ik wil dat de dag komt dat u me belt en dat ik dan zeg: Dat zal ik voor u oplossen! Ik zou dankbaar zijn als ik de dag mee kan maken dat ik wat voor u kan betekenen. Ik heb vertrouwen in wat u zegt, vertrouwen in God waarin u geloofd, en ik volg uw voorbeeld in mijn leven omdat u voor ons het voorbeeld bent en blijft.

Met liefde, ik wens u het allerbeste toe. Puiu.

Mooie dingen

Toch weer even een drukkere tijd dan verwacht. Vorige week een heel fijn bezoek gehad van mensen van een stichting die ons werk ondersteunen. Het feit date een van deze mensen een aantal jaren in het buitenland heeft gewerkt gaf een goede basis voor fijne gesprekken. Op dit moment zijn we bezig om de fundering van de medische post in Gaiceana te maken. Gaiceana is een dorp wat 60 km van Bacau ligt en niet over medische zorg beschikt. Werkgroep Oost Europa uit Nieuw-Vennep gaat daar verandering in brengen. In samenwerking met stichting HCR en Asociatia Betania wordt daar een nieuw medisch centrum gebouwd. We houden u op de hoogte. Verder staan er nog een aantal openingen op het programma zoals de wasserij in het ziekenhuis van Moinesti, De kappersopleiding in het kader van een technische school en de opleiding metselaar/timmerman op een andere technische school in Bacau. Verder zouden de gesprekken betreffende de subsidie, van de roemeense overheid, ingezet moeten worden. Hier wachten we nog even mee op verdere duidelijkheid binnen de organisatie. Inmiddels is de temperatuur flink gedaald in Bacau en is het nu rond en nabij de 20 graden, dat is in ieder geval beter uit te houden als 38 graden! Ik sluit af met een groet voor allen!

wat een verschil

Na twee bijna twee weken Nederland zie je weer heel duidelijk het grote verschil. Van een geordende structuur in Nederland naar een puinhoop in Roemenie. Wat dat aangaat heeft het land nog een lange weg nodig om alles op orde te krijgen. Ik las pas ergens het volgende over Roemenie : ‘T is best een aardig land, er wonen ook best aardige mensen, maar voorlopig is het gewoon een land met infrastructurele achterstand en is het een land waar je maar zelden echt goed weet hoe het nu precies allemaal zit. Dat is wel een aardige omschrijving van Roemenie 2006. Veel dingen zijn voor “de westerling” moeilijk of onmogelijk te begrijpen. Laat staan uit te leggen. Zeker in mijn werk is dat een van de zwakke kanten. Zaken die moeilijk te begrijpen zijn. In Roemenie is het nog steeds zo dat je soms (zeker niet altijd) dingen moet accepteren zoals ze zijn zonder het te begrijpen. Mischien is het dat wel wat vele mensen trekt en “besmet” met het zogenaamde “Roemenievirus”?

Berichten

Inmiddels weer terug in Bacau, er even tussen uit geweest zullen we maar zeggen. Toen we zaterdag uit het vliegtuig stapten was het niet minder dan 38 graden. Ook gisteren (zondag) was het gevaarlijk dicht bij de 40 graden. De komende dagen zal het waarschijnlijk nog zo warm blijven waarna er weer (hevige) regen wordt verwacht. De krantenberichten over de opening van de school zijn zeer positief ( lees ook het stukje van 04.08.2006.). Twee kranten hebben er zelfs een hele pagina aan gewaagd. Dat straalt een mooie stukje waardering af naar de groep vrijwilligers die dit allemaal verzorgd hebben. De groep is inmiddels weer veilig aangekomen in Nederland en het is allemaal weer zonder ernstige problemen verlopen. Zelf gaan we nu starten met de voorbereidingen voor de bouw van een medisch centrum in Gaiceana, een dorpje wat verstoken is van medische zorg. In een later stukje zal ik hier zeker op terug komen.

Projectgroep in Turluianu

Op 31 juli is een enthousiaste groep jongeren begonnen aan de bouw van een nieuwe school in Turluianu (gemeente Beresti Tazlau – provincie Bacau). Deze bouw moet op 15 augustus 2006 helemaal klaar zijn. Het is bewonderingswaardig om te zien hoe deze groep zich inzet om de school op tijd klaar te hebben. Een stukje hulp aan een arm dorp waar de leerlingen vele jaren gebruik van kunnen maken. Een stukje structrele hulpverlening op lange termijn. Uit ervaring weet ik wat een voorbereiding aan zo’n project vooraf gaat. Fijn dat men zoiets wil en kan doen. De groep is bijzonder goed georganiseerd. Nogmaals : zeer bewonderingswaardig. Vandaag (04.08.2006) een bezoek gebracht Turluianu en gezien hoe de bouw vordert. Catalin Mardare, senator in het parlament van Roemenie, ging met mij mee. Hij is van 2000 – 2004 prefect geweest van Bacau en nu dus senator. Een bijzondere man waar we altijd fijn mee samengewerkt hebben. Het regelmatige contact geeft een goede band. Hij was ook bijzonder onder de indruk van de inzet van deze groep. Een fijn bezoek van iemand die altijd betrokken is bij al onze projecten en ook altijd klaar staat om zich in te zetten waar nodig.

Moldova wakker geschud

De regio Moldova werd afgelopen week “wakker” geschud of beter gezegd opgeschrikt door meerdere drama’s. In Iasi pleegt de vader van Larisa zelfmoord. Larisa is 8 jarig meisje en is 9 maanden geleden op een beestachtige wijze verkracht en vermoord. Ze werd na 2 weken gevonden in een container vlak bij haar woning. De advocaat van de dader vraagt een lagere straf, de vader kan het gevecht niet meer aan en pleegt zelfmoord. Justitie kon in de afgelopen 9 maanden geen duidelijkheid geven en deze man werd van “het kastje naar de muur” gestuurd. De moeder van het meisje blijft nu samen met haar zoon Cosmin achter. Een ander drama speelt zich af in de stad Bacau. Antoanela R. zorgt voor haar twee kinderen, de vader van de kinderen is al lang geleden naar het buitenland vertrokken, zonder een nog duidelijke reden is er al lange tijd niets meer van hem vernomen. De buren nemen een kijkje omdat ze de vrouw al enige tijd niet hebben gezien. “Mama slaapt in de badkamer en we kunnen haar niet wakker maken” zegt een van de kinderen. Het werd duidelijk dat de moeder van 32 jaar is overleden, waarschijnlijk door een hersenbloeding. Enkele dagen van te voren had ze te horen gekregen dat ze werd ontslagen, dat ze uit haar huurwoning moest, de problemen stapelden zich op. De kinderen van 3 en 5 jaar blijven nu alleen achter, verdere familie is er niet. In overleg zijn de kinderen nu opgenomen in een van onze voorzienigen Centrum “de Tulp”. We zullen proberen de beste oplossing te zoeken maar een moeder kan nooit “vervangen” worden. Een van de vragen die openblijft is : wie beschermd de alleenstaande moeders?

Hulpverlening (2)

Hulpverlening (2)

De ideeen over hulpverlening lijken de laatste tijd steeds meer te vervormen, zeker in een land als Roemenie, wat vanuit Nederland goed te bereiken is. Zoals ik al eerder schreef, (in hulpverlening -1) zijn vele groepen actief in Roemenie. Kleding en goederen worden met tonnen naar Roemenie vervoerd, en veelal iedere keer op dezelfde plaatsen verdeeld. Allemaal goed bedoeld en er wordt hierbij heel veel vrijwilligerswerk verzet. Toch blijft het jammer dat de werkelijke problemen niet aangepakt worden. Maar weinig organisaties zijn bezig met echte structurele projecten. Dat is wat Roemenie nodig heeft : structurele projecten. In jeugdzorg, onderwijs en gezondheidszorg is nog veel, heel veel, te doen. Deze zomer wordt door een groep uit Nederland, in samenwerking met een aannemer uit Roemenie, een nieuwe school gebouwd. Dat is ook vrijwilligerswerk. Een groep die daar al meer als 8 maanden mee bezig is. Als je dan een berekening maakt dat de komende 15 jaar honderden leeringen van de school gebruik kunnen maken dan heb je het over een structureel project. Gelukkig zijn er veel mensen die dit begrijpen en inzien wat Roemenie nodig heeft. Toen we in 1995 begonnen waren de omstandigheden waar in we moesten werken zwaarder als nu. Toen moest alles nog opgebouwd worden. Nu er veel opgezet is en er mogelijkheden zijn voor honderden kinderen die we op een goede manier therapie, onderwijs of opvang kunnen bieden, wordt het allemaal moeilijk. Daar nog bijgevoegd dat duizenden mensen gebruik maken van verbeterde gezondheids- voorzieningen en duizenden leerlingen jarenlang gebruik kunnen maken van nieuwe opleidingen ( 37 praktijkopleidingen op diverse scholen) dan denk ik dat er structureel iets opgezet is. De praktijk leert dat als je mensen uitlegt wat Roemenie nodig heeft en hoe het een en ander opgezet kan worden, men dit begrijpt, en er een gemotiveerde inzet is en komt. Er blijft echter een grote categorie over die liever ziet dat je koffie zet onder een lekkend zeiltje dan dat je bezig bent met structurele projecten. Sterker nog men ergert zich dat je iets opgebouwd heb en aan het opbouwen bent waar een grote categorie mensen en kinderen gebruik van maken op lange termijn.