Ziekenhuis

Afgelopen weekend gebeurde  dan het onvermijdelijke… Zoon Arno sneed, als een ervaren chirurg,  in de duim van zijn linkerhand, iets te ver uitgeschoten. Het was gelijk al duidelijk dat het gehecht moest worden. Dus maar naar het ziekenhuis. Nou, toen begon het feest. Eerst even gemeld bij de balie van de EHBO, er komt al snel iemand kijken, daar worden we niet veel wijzer van. Er wordt een arts gebeld, we werden gelijk ingelicht dat de kinderchirurg “boven” is en het nog wel even kan duren. Dat even duren werd maar ongeveer twee uurtjes. Ondertussen heb ik de tijd om even rond te kijken. De EHBO is nog niet zo lang geleden opgeknapt. Toch is het er smerig. Mensen lopen onbeholpen rond, een zuster loopt te schreeuwen en stuurt iedereen naar buiten omdat er gevaar voor griepbesmetting is. Iedereen blijft natuurlijk gewoon….. Mobiele telefoons gaan aan de lopende band af. Er wordt zo hard mogelijk gepraat om maar te laten zien dat men aan het telefoneren is. Een hoop ontevredenheid bij de patienten die allemaal op een dokter “die van boven moet komen” wachten. Het medisch personeel maakt zich verder niet zo druk. Ik probeer nog een bekende arts te bellen maar hij is vrij dat weekend. Dus maar gewoon wachten. Uitendelijk komt de dokter van boven, en wordt de wond gehecht en als extraatje een anti-tetanusspuit. Mijn conclusie is wel duidelijk: je kan het ziekenhuis zo mooi maken als je wilt maar een bende blijft het toch!  Er veranderd weinig in Roemenie zolang ze de mensen die er werken niet aanpakken en ze de zorg en hulp niet coordineren en organiseren. Alles goed en wel maar je kan beter maar niet met een ziekenhuis te maken hebben in Roemenie. Helaas lijden heel veel mensen onder de passieve houding van het medisch personeel in Roemenie. Als daar verbetering in komt dan ga ik pas zeggen: ja er veranderen dingen in Roemenie.