Wat een week!

Afgelopen week was één van de weken waarvan je later zegt: oef!  Het begon allemaal heel mooi met de vrijwilligers van de woningstichtingen Union, ’s Gravendeel en de Maashoek. Ik kom daar later nog wel op terug maar zij hebben prachtig renovatiewerk verricht aan de huizen van de kamertraining maar ook werkzaamheden aan het dagverblijf “Betania”. Ook deze week was Cees Hardeman op bezoek van Elcea gehoorbescherming, dit bedrijf heeft ook een vestiging in Bacau. Ook Jacob en Hendrik van Gebufa uit Genemuiden waren in Bacau, die zijn op kantoor geweest maar toen zat ik in vergadering met ouders van kinderen met autisme, ik ben hen op kantoor misgelopen. Gelukkig kwam ik ze later nog even tegen in de stad.

De ouders van kinderen met autisme zijn niet blij dat we door financiele problemen de activiteiten terug moeten draaien. Dat komt voor al om dat het aantal gevallen nogal stijgt en de wachtlijst veel te groot is. De personeelsraad wilde afgelopen week vergaderen over de afnemende financieringen. Dat is ook gebeurd. Maar ook de werknemers van een van onze centra stonden vrijdagmorgen op de stoep om hun ontevredenheid te uiten over de gang van zaken. Uiteraard ook een vergadering met het management team over dezelfde onderwerpen. Daar wordt je niet zo vrolijk van om het zomaar even uit te drukken.

Afgelopen week was er ook bezoek van stichting DIGH (Dutch International Guarantees for Housing), dat ging over een nieuw op te zetten woningbouw project. Dat is wel een tegenstelling met al de andere zaken die spelen. Het gaat allemaal door. Verder een, naar mijn smaak, iets te harde mailwisseling over financiele zaken met Nederland, als er geen financieen zijn wordt alles en iedereen anders lijkt het wel. Daar komt nog bij dat de situatie in Roemenie heel anders is als in Nederland, dat is ook niet zo simpel. Dat blijkt ook maar weer uit een paar van de voorvallen deze week:

Roberto, een ventje van bijna 6 jaar stond mij deze week al op te wachten bij kantoor. Hij heeft een blinde moeder en wil heel graag dat ze weer beter wordt. Dat kan ook,maar de operaties die zij moet ondergaan kosten geld. Ook het reizen naar Boekarest kost geld en ook daar heeft deze arme familie geen geld voor. Vorig jaar konden we haar helpen om de eerste operatie te ondergaan. Door alle financiele problemen zullen wij haar niet meer kunnen helpen. Roberto begrijpt er helemaal niets van. Hij is er vast van overtuigd dat als hij weer komt het allemaal geregeld wordt. Ondertussen probeert hij al mijn laden in kantoor uit en speelt met de afstandbediening van het autoalarm. Hij brabbelt lekker verder, en heeft alle vertrouwen in de toekomst.

George is er niet meer, al eerder schreef ik op mijn weblog over Cosmin, ook hij is er niet meer. Een prachtig ventje wat het afgelopen jaar nogal eens langskwam op kantoor. Ook George heeft de strijd met kanker verloren. Hij is 5 jaar geworden. Hij zat graag op m’n stoel en dat zaten we zomaar wat te praten, het is allemaal moeilijk te begrijpen. De slechte medische zorg en de financiele omstandigheden waar veel van deze kinderen in verkeren maken het gevecht van deze kindjes wel erg zwaar.

Al met al een week waarin er veel gebeurde, komende week ziet het er al niet veel anders uit.