Besturen
Deze week is het bestuur van stichting HCR op bezoek maar ook de nederlandse bestuurleden van Betania. Gezamelijk vergaderen over de toekomst en sluiten we een aantal onduidelijke aspecten af die in het verleden onstonden. Goede gesprekken maar ook veel zorgen over het grote aantal kinderen wat op onze wachtlijst staat voor behandeling. Met name kinderen met autisme. Gezien het feit dat deze kinderen geen rechten hebben en de Roemeense overheid weinig of geen aandacht besteed aan de behandeling van hun eigen kinderen moeten er oplossingen gevonden worden. Elke dag maken bijna 200 kinderen gebruik van onze diensten en het zou jammer zijn als dat door financiele aspecten weg zou vallen. Iedereen wil natuurlijk graag dat de Roemeense overheid ook haar verantwoording neemt maar daar is veelal weinig van te merken. Niet behandelen van autisme geeft in de toekomst van de kinderen veel problemen, wel behandelen geeft de kans op een veel betere toekomst. Het niet meer kunnen opvangen van misbruikte en verwaarloosde kinderen geeft geen enkel perspectief meer voor deze kinderen. En zo is het eigenlijk met alle voorzieningen en diensten. Gelukkig gaan we er met z’n allen voor om deze moeilijke tijd te overbruggen. Dat is de inzet van de gesprekken die we deze week hebben.
Een uur of twee geleden ben ik weer thuisgekomen na de overleggen waar André over schrijft. Ik zie terug op prima contacten en op open gesprekken tussen twee besturen. Het bestuur van Betania en het bestuur van HCR willen hetzelfde bereiken: Zorg en begeleiding bieden aan kinderen en jeugdigen om hen voor te bereiden op een betere toekomst. Voor Betania is dat heel concreet ‘beleid maken’ en ‘beslissingen nemen’, voor HCR is dat de motivatie om zich te blijven inspannen. Die inspanning levert beide besturen veel kopzorgen. Er is veel geld nodig maar daar is moeilijk aan te komen. Het is er wel, zeiden we tegen elkaar, maar het zit in de verkeerde zakken. Maar steeds zijn er weer lichtpunten, soms lichtbundels. Onverwacht is er dan toch weer een organisatie of een persoon die steun geeft, die een (groot) bedrag beschikbaar stelt.
We hebben in de vergadering gedaan wat psalm 77 zegt: Gedenken hoe ‘voor dezen’, ons de Heer heeft gunst bewezen, de wonderen gadeslaan, die Hij heeft vanouds gedaan.
In het dagboekje van Stoffel Flikweert (HCR-secretaris) was de tekst voor dinsdagavond: Laten we daarom het goede doen, zonder op te geven, want als we niet verzwakken zullen we oogsten wanneer de tijd daarvoor gekomen is. Die tijd wordt niet door ons gekozen of bepaald, maar is in de individuele resultaten van de inzet van Betania en HCR aan kinderen en jongelui in de voorbije jaren zeer goed aantoonbaar. Dat motiveert, dat stimulieert, dat inspireert.
André, dank voor de gastvrijheid en de kwaliteit van je werk aldaar.
Bestuurders van Betania (Seldenrijk, Vroegindeweij en De Vries): Dank voor het constructieve overleg.
Collega’s van HCR bestuur Stoffel Flikweert en Dick Paul: We zijn allemaal nieuw in dit verband, maar we zijn hard onderweg een hecht team te worden. Heel hartelijk dank ook aan jullie.
Allen die dit lezen: Ja, Betania heeft middelen nodig, geld en goederen, inzet door mensen en inzet van materieel. Maar niets gedijt zonder Gods zegen. Die zegen is verkrijgbaar. Daar hoeven we niets voor te doen, dan alleen er vertrouwend om vragen. Bidden, heet dat. Wilt u dat vooral doen?
Pleun Eikelboom
Ja we leven mee met het werk in Roemenie, het heeft onze belangstelling en we weten hoe veel er wordt gewerkt onder moeilijke omstandigheden
We hopen te blijven volgen. Groeten johan
Hoi andre
Gewoon doorgaan
Wij hebben ook even moeite om poen binnen te krijgen, maar het gaat ons gewoon lukken. Niet rechtsom, dan maar links om.
Groeten van Mark