1 mei
Al weer een dag of 10 geleden was het 1 mei, de dag van de arbeid :). 1 mei 2010 was het 15 jaar geleden dat ik uit Nederland vertrok. Voor 3 jaar, zoals u inmiddels wel begrijpt zijn dat er inmiddels 15 geworden. Op de website van Asociatia Betania kunt u lezen dat er de afgelopen 15 jaar heel veel is gebeurd. Ik heb/had het voorrecht om van A tot Z bij alle projecten betrokken te zijn. Natuurlijk met de geweldige inzet van alle sponsors , vrijwilligers, besturen en het team in Bacau (dat is een willekeurige volgorde) want alleen in samenwerking is het opzetten van projecten, zoals ze in en rondom Bacau te vinden zijn, mogelijk. Eigenlijk is het heel mooi dat er in een land als Roemenie zoveel opgezet kon worden. Het is geen eenvoudig land om te werken, bureaucratie en weerstand maar ook de onmogelijkheden van wetgeving maken het soms wel heel moeilijk. Toch heeft al het werk 15 jaar lang door kunnen gaan. En zoals ik dat al vaker heb geschreven: dat is geen toeval , dat heb ik inmiddels wel geleerd.
Eigenlijk schrijf ik dit stukje naar aanleiding van een mail die ik vanmorgen kreeg. Daar werd ik herinnerd aan een aantal zaken die een aantal jaren geleden speelden. Dat maakte eigenlijk meer los dan ik dacht. Er ging toen een zware storm over de projecten in Bacau heen. Gelukkig is dat allemaal goedgekomen. De hoofdpersoon in dat verhaal heb ik kort geleden (4 maanden geleden) geschreven maar verder niets meer van gehoord. Dat had ik ook niet verwacht. Dat was een hele moeilijke tijd, waar we gelukkig ook doorheen zijn gekomen. Toch denk ik er over na om over een poosje de correpondentie van toen op een of andere manier te publiceren al was het alleen al om andere mensen te waarschuwen.
Zodoende kijk ik terug op 15 jaar in Roemenie, een tijd waar heel veel mooie dingen zijn gebeurd en gerealiseerd. En net als overal gebeuren en ook verdrietige dingen en dan heb ik het vooral over situaties van mensen binnen onze projecten en medische problemen waar een groot deel van onze doelgroep mee te maken heeft. En ook wel eens een stormpje zoals hierboven in het algemeen omschreven. Gelukkig overheersen de positieve dingen met een groot percentage en dat geeft motivatie!
Hoi Andre,
Ik begrijp dat de dingen uit het verleden je soms bezig houden en dat je het hier moeilijk mee kan hebben.
Toch denk ik dat we moeten proberen het positieve vast te houden om zo opbouwend bezig te kunen blijven.
Groetjes
Beste André,
ik denk dat ik de aanleiding was van je confrontatie met een vervelend deel van het verleden. Toch was ik niet degene ben die jou er mee hebt lastiggevallen. Dat was namelijk helemaal niet nodig.
Zoals ik op de Roemeniëmiddag heb betoogd, wil ik echt af van alle negatieve gevoelens en vooral van de insinuaties (=onterechte en ongefundeerde beschuldigingen) vanuit het verleden. Dat verleden is er helaas geweest en daarover heb ik in mijn toespraak genoeg gezegd!
Ik constateer dat het nog steeds af en toe de kop opsteekt. Daar kan ik niet mee uit de voeten en dus moet dat weggenomen worden. Dat is de reden waarom ik na lezing van onderzoeksrapport uit 2006 (gekregen van de heer Vroegindeweij) een mail aan het HCR-bestuur heb gestuurd. In die mail heb ik geschreven dat voor mij het hoofdstuk hiermee is afgesloten. Er is GEEN ENKELE reden om het nog over misstanden of fouten in het verleden te hebben. Die waren er niet. PUNT UIT!
Hoogstens waren er wat vragen over de kwaliteit van de administratie. En dat is niks bijzonders, daarover rapporteren accountants jaarlijks aan al hun klanten. We praten daar gewoon verder over, in de wetenschap dat het rapport inmiddels 4 jaar oud is.
Dat gesprek heeft dan ENKEL EN ALLEEN te maken met de door mij (en jou!) gewenste toekomst van samenwerking en verdere opbouw.
Over je gedachte om iets met die oude correspondentie te gaan doen moet je nog eens wat verder nadenken. De beide besturen waarmee je te maken hebt (Betania en HCR) richten zich met jou op de voorzetting, instandhouding en uitbouw van het goede werk dat je in de afgelopen 15/16 jaar hebt mogen verrichten. Het oprakelen van het verleden doet daar waarschijnlijk alleen maar afbreuk aan.
In de bestuursvergadering van HCR is gisteren afgesproken dat voorzitter, secretaris en nieuwe penningmeester gaan proberen half juni, als ook de ledenvergadering van Betania gehouden wordt, in Bacau te zijn voor een onderlinge bespreking en afstemming over: de toekomst!
Ik hoop dat dat gaat lukken!
Hartelijke groet en veel wijsheid en zegen toegewenst,
Pleun Eikelboom
Ik begrijp je best Andre wanneer het gaat over pijn in het verleden. En dat onderschrijf ik want ook ik voel mij daarbij nauw betrokken tot aan vandaag toe. Dat had nooit mogen plaats vinden, en de pijn die daardoor veroorzaakt is heeft men nooit zijn excuus voor aangeboden. Dat geeft ook aan dat men het zelf nooit begrepen heeft. En in iedergeval nooit van uit een Christelijke standpunt opmerkingen heeft gemaakt. Want dan doe je zoiets niet!
Zo’n 2 jaar geleden ben ik door wat mensen verzocht tot het bestuur toe te treden. Als er voor mij ookmaar 1 reden was geweest om aan de eerlijkheid en oprechtheid van HCR als van Betania te twijfelen had ik zeker geen “ja” gezegd. Nu ik dus zo’n 2 jaar bestuurslid ben heb ik ook nog niets kunnen ontdekken wat “fout”, “oneerlijk” of nog erger is of is geweest. Zowel hier in Nederland als bij jou in Roemenië is er nog steeds maar 1 doelstelling en dat is zorgen voor mensen die het vele malen slechter hebben dan wij. Ik weet zeker dat menigeen hier het nog geen week uit zou houden in een “woning” van de mensen waar we het allemaal voor doen. En dan praat ik nog niet over de hulp aan verstandelijk of lichamelijk beperkten, waar immers ook zoveel voor wordt gedaan en waar ook zulke mooie resultaten worden geboekt. Reden voor mij om te hopen me nog lang in te mogen zetten voor deze prachtige stichting(en)! Ook en misschien wel juist omdat er nu een “echte” penningmeester is gevonden, zodat ik me op dingen kan richten waar ik me beter in thuis voel en waar ik beter in ben. En het verleden: ja, laat dat inderdaad maar het verleden blijven.
Groet, Arie.