Crisis

Werken in de hulpverlening en dan met name in de landen waar de sociale voorzieningen slecht geregeld zijn is vaak niet zo eenvoudig. Iedereen wil graag zelfstandigheid en liefst zo snel als mogelijk. Roemenie, vandaag aan de dag een europees land. Het lijkt wel of dat het dan vanzelfsprekend is dat alles opgelost is. Het tegengestelde is waar. Wat sociale voorzieningen betreft is er in Roemenie weinig of niks geregeld. Financieringen van sociale dienstverlening is slecht of niet geregeld.

Binnen de Europeese Unie wordt vaak gesproken van gelijke rechten en over discriminatie. Personen met beperkingen, lichamelijke of verstandelijke, hebben zeker geen gelijke rechten in Roemenie en worden aan alle kanten gediscrimineerd. Het begint al bij diensten voor kinderen die bijvoorbeeld een dagopvang nodig hebben. Daar is geen enkele regeling voor. Ook noodopvang voor kinderen is niet geregeld. Er zijn wel voorzieningen, veelal buitenlandse iniatieven. Ook de financiering komt veelal uit het buitenland. Op de arbeidsmarkt is geen plaats voor deze mensen, maar ook de sociale voorzieningen zijn niet geregeld. Eigenlijk is er helemaal niets geregeld.

Als organisatie in Bacau hebben we het grote voorrecht dat we subsidie krijgen van de Roemeense overheid. Ook al is het niet dekkend is het in ieder geval een stap in de goede richting. Gezien de wereldwijde financiele crisis snijd ook de Roemeense overheid in de budgetten en krijgen we dit jaar minder als vorig jaar. Een groot deel van onze activiteiten wordt betaald door de Stichting waarbij ik in dienst ben. Ook hier lopen de inkomsten hard terug. De sociale problemen worden alleen maar groter door de crisis, de inkomsten worden alleen maar minder ook door de crisis. Donaties worden uitgesteld, bedrijven en privepersonen schrappen vaak als eerste de donaties aan goede doelen. Aan de ene kant heel begrijpelijk aan de andere kant is het zo dat mensen die het zo nodig hebben niet alleen in goede tijden hulp nodig hebben.

Binnen onze de nederlandse stichting waar ik in voor werk hebben recent bestuursveranderingen plaatsgevonden. Mijn vriend Wim heeft zijn functie als voorzitter van het Coordinatieteam neergelegd. Dat is helemaal niet leuk. Hij is een van de personen die de afgelopen 18 jaar hard aan “de kar”heeft getrokken. Dat zijn toch veranderingen die het geheel, in deze crisistijd, niet ten goede komen. Afgelopen maand was het 14 jaar geleden dat ik naar Roemenie vertrok, in deze tijd heb ik veel geleerd, hebben we veel kunnen opbouwen. Er waren altijd moeilijke tijden, maar het is nu moeilijker dan ooit. Het lijkt nu net of alles onder je handen afbreekt. In de goede tijden kreeg ik altijd prachtige managament adviezen, nu het moeilijk is wordt het erg stil. Tussen management in betere tijden en management is slechtere tijden zit een groot verschil. “Ik weet het nu ook niet” en “daar hebben we ook geen oplossing voor” schiet ook niet op als er de volgende dag weer 150 kinderen en jongeren op de stoep staan die van onze voorzieningen gebruik maken en wanneer er elke dag ernstig zieke kinderen om hulp komen. Daar kan je moeilijk tegen zeggen: tering naar de nering, daar wordt niemand beter (gezonder) van.

Soms is geld te hard.