Băcioiu, Roemenië, een internationale gemeenschap.

Zo’n 45 km van de stad Bacău ligt het dorpje Băcioiu, een zigeunerdorp. Mijn eerste contact met dit dorpje was ergens in 1996. De fanfare van Băcioiu was uitgenodigd op een begrafenis in Bacău. Ik bracht ze terug naar Băcioiu. Tijdens dit ritje speelde de fanfare vrolijk verder in het busje wat we toen hadden.

In de jaren daarna heb ik het dorp diverse keren bezocht. Eén van de armste dorpen in de provincie Bacău. Afgelopen week was ik er opnieuw; het was inmiddels een paar jaar geleden dat ik er geweest was. Het ritje vanaf Bacău gaat door verschillende (arme) dorpen. Op een gegeven moment zien we Băcioiu liggen. Tientallen huizen in aanbouw. Nieuwe huizen, nieuwe daken, kunstof kozijnen en bouwmaterialen van goede kwaliteit. De aanblik van het dorp is veranderd. Van een zeer arm dorp lijkt het een zeer welvarend dorp te zijn geworden. Er zijn weinig dorpen in Roemenië die zo’n uitstraling hebben!

Ik ging naar Băcioiu op verzoek van een aantal contacten. Vragen over de toestand van families in Băcioiu. En over de families die daar wonen. Het overgrote deel van de mannen en jongeren uit het dorp verblijft in het buitenland. Spanje, Engeland, Duitsland, maar vooral Nederland zijn de topbestemmingen. Het overgrote deel van de straatkrantverkopers en muzikanten komt uit deze streek. Met name uit de dorpen Corbasca en Băcioiu. Mensen uit Nederland raken betrokken bij de straatkrantverkopers en zo ontstaan de contacten.

Een aantal van deze mensen is er op uit om met allerlei verhalen geld te krijgen voor hun familie in Roemenië. Anderen zijn serieuze mensen die het beste willen voor hun familie en daarvoor in het buitenland hun geld proberen te verdienen.

In en rondom het dorp is geen bedrijvigheid. Dagarbeiders hebben alleen in het najaar wat werk. Voor de rest is het moeilijk om geld te verdienen in Roemenië. We bezochten gezinnen die mooie huizen aan het bouwen zijn, maar amper eten hebben voor hun kinderen. De enige optie is het geluk zoeken in het buitenland. Van elke familie zijn wel een aantal leden vertrokken.

“O, ben je Nederlander, ja? Ok: goedemiddag….”. Al snel kwam een groep van 7 zigeuners op ons af. Ze wilden wel eens weten wat we kwamen doen. Door ervaring en het stellen van vragen werden we al snel “vrienden”. “Mijn dochter zit in “Sjiedam” op school. Ik verkocht straatkranten in Delft en den Haag.” Het gesprek ging verder in het Nederlands. Geen enkel probleem!

Het ging als een lopend vuurtje door het dorp dat we er waren. Goedemorgen en goedemiddag links en rechts. We lopen wat door het dorp en overal laten mensen me horen wat ze van de nederlandse taal weten. Heel bijzonder.

Het dorp met de welvarende aanblik heeft heel veel problemen. Voor het afbouwen van de huizen en het onderhouden ervan zal het “werken” in het buitenland nog lange tijd de enige optie zijn. Er is geen economische strategie voor dit gebied. Dat betekent dat er ook velen naar Nederland blijven komen om een vorm van inkomen te vinden. Serieuze mensen die het beste voor hun familie zoeken. Maar ook de mensen die met allerlei (verzonnen) verhalen over armoede en ziekte indruk proberen te maken en om hulp vragen.