Werken in de hulpverlening
Werken in de hulpverlening
Het werken in de hulpverlening is een veelbesproken onderwerp. Meestal niet door de betrokkenen maar over het algemeen door de omstanders. Meer als 12 jaar in Roemenië en betrokken bij het opzetten van honderden projecten is een kans, een uitdaging, maar ook een ervaring die ik mee mocht maken. Dagelijks moet je de disipline op kunnen brengen om een andere cultuur, maatschappij en traditie te respecteren. Het is voor mij duidelijk geworden dat het respecteren van de genoemde zaken de sleutel is bij het opzetten van lange termijnprojecten.
Aan de andere kant maken we het nog dagelijks mee dat betrokkenen niet gewend zijn en niet van plan zijn de roemeense cultuur te respecteren. Mensen die al lange tijd meelopen en onze organistie in Bacau zagen groeien. Het blijkt moeilijk te zijn om in te zien dat culturen verschillend zijn, en aanpassingen onvermijdelijk blijken.
Ik schrijf dit stukje omdat 2007 voor onze organisatie een heel zwaar jaar was. Hoewel de vooruitzichten veel beter zijn kan ik er niet onderuit om te constateren dat de combinatie samenwerking Nederland en Roemenie, vooral in de hulpverlening, heel moeilijk is. Veel kritiek omdat het voor mensen moeilijk is om zich in te leven in een andere cultuur. Dan is het makkelijker om “een klap met de hamer” op je kop uit te delen dan een structurele oplossing te zoeken.
Aan de andere kant maken we nu ook mee dat er een grote groep mensen hun krachten bundelen en alles op alles zetten om mogelijkheden te vinden om de continuiteit van onze projecten te waarborgen. Dat is geweldig om te zien en te volgen, geeft een ander vooruitzicht, en heeft onze volledige waardering.
Er komt een moment dat beide genoemde categorieen elkaar ontmoeten. Met wederzijds begrip en een dosis doorzettingsvermogen zou dat goed kunnen gaan. Ongeveer dezelfde kans geef ik voor een explosie. Wat het ook zal worden, de bal rolt weer, de zaken zijn in beweging. Zolang het beweegt gaat het goed want stilstaan is achteruitgang.