28 kampioenen van het leven

Reportage over het kamertraininsproject uit de krant van 01 october 2012.

“Ik wil eerst een carrière en dan een gezin!”

Anca heeft niet het geluk gehad om geboren te worden in een doorsnee-familie. Alles veranderde vijf jaar geleden, toen haar vader haar naar het klooster in Izvoare bracht. Nu is ze studente economie, woont bij Betania in het kader van het Integratie project voor jongeren (kamertraining) en zal waarschijnlijk een mooie toekomst op bouwen. Naast haar worden bij Betania nog 27 jonge vrouwen opgevangen.

De intelligente en doordringende blik van Anca ziet er uit als die van een bankdirecteur die geen compromis sluit bij het ondertekenen van een contract. Ze heeft alle kansen om op een dag zover te komen. Nu, op haar 20e woont ze bij Betania in de kamertraining. Hier wonen de jongeren waar geen andere oplossing voor is, dit project maakt het verschil in hun leven. Jongeren die niet het geluk hadden geboren te worden in een doorsnee familie. “Mijn moeder was een alcoholist en mijn vader was daardoor vaak nerveus en werd vaak agressief”, zegt Anca. Ze haalt haar schouders op, en kijkt wat vermoeid en alsof ze haar lot in de ogen ziet. “Ik realiseerde me niet dat mijn moeder dronk, ik was te klein om dat te begrijpen. Als ik van school kwam, ging ik altijd met angst naar huis. Meestal was er geen eten, alles was vies en dat ging soms weken zo” Haar vader werkte in de bouw en kwam ’s avonds moe thuis. Vaak vond hij zijn vrouw in dronken toestand die onsamenhangende verhalen vertelde, twee hongerige meisjes en het huis een puinhoop – Het was altijd heibel, ruzie en geweld. Aan het begin van het negende schooljaar pakte haar vader Anca bij de hand en nam haar mee naar het klooster van Izvoare. Hij dacht: dat is de enige oplossing waar het meisje rustig kan leren en opgroeien. “We waren met 12 meisjes in het klooster. Met kerst gingen we altijd zingen in Boekarest bij de zusters van de congregatie, de priesters en de verschillende instellingen, samen met zuster (non) Valeria. Zij was erg goed voor ons. We verdienden er altijd geld mee, zo’n 120 lei per persoon” vertelt Anca. Ze studeert nu economie aan de universiteit en zal nog ongeveer twee jaar bij Betania wonen. Ook al is ze hier gelukkig, ze is haar ouders niet vergeten. Van tijd tot tijd, in het bijzonder tijdens de vakantie, bezoekt ze hen. “Vandaag gaan we helpen bij het oogsten van de maïs.” Ze zinkt weg in haar gedachten, verdrietig, met haar wijsvinger tekent ze denkbeeldige cirkels op de tafel.

“Het was er warm en we hadden eten”

De mooie ogen van Anca veranderen niet eens wanneer ze het over haar verleden heeft en al helemaal niet als ze over het heden praat. Ze heeft een vriend “een prima vent en zeer respectvol” zegt Claudia die maatschappelijk werker bij Betania is, maar vooral “zeer rustig” voegt Anca toe, de kwaliteit die ze het meeste waardeert. En hoe kan het ook anders, sinds haar jeugd ziet ze vaak het beeld van een boze, schreeuwende en bonkende vader. Ook daarom”komt familie op de eerste plaats, harmonie en liefde in het gezin, dan komt het beroep, de carrière. En ik denk dat ik het allebei zal hebben! ‘,zegt Anca. Lacaramioara, haar kamergenoot, woont al meer dan een jaar bij Betania. Ze heeft haar jeugd doorgebracht in een kinderhuis. Haar vader overleed in haar geboortejaar. Haar moeder bleef zonder steun achter en heeft haar nooit meer opgehaald van de kraamafdeling. Van de kraamafdeling werd ze naar het kinderhuis gebracht. Daar had ze een goede tijd, zegt ze zelf. “Ik had een plek om te wonen en een dak boven mijn hoofd! Ik wist heel goed dat andere kinderen dat niet hadden! Het mooiste vond ik dat het er warm was en dat we te eten hadden. Ik vond het ook leuk om voor de kleinere kinderen te zorgen” zegt het blonde meisje met blauwe ogen, altijd glimlachend en vol licht.

Jeugd, “met goede en slechte tijden” het was fijn!

Lacramioara was een soort van baby-sitter voor de anderen en dat vulde haar leven met liefde. “Zij houdt veel van kinderen en is, op haar beurt, geliefd bij kinderen,” zegt Mihaela, psycholoog bij Betania. Het bedrijf waar zij nu werkt heeft veel vertrouwen in haar, ze is geordend, ijverig en welwillend. Trots liet ze me haar kamer zien, waar speelgoed nog steeds een belangrijke plaats in neemt. Ze heeft één grote wens ” gezond te zijn!” Ze werd geopereerd aan haar linker oor, binnenkort wordt ze ook aan haar rechteroor geopereerd, zodat op een dag haar problemen over zullen zijn.

Stefania werd van het ene kinderhuis naar het andere gebracht. Vanaf de kraamafdeling ging ze direct naar kinderhuis nr. 2 in Bacau, daarna naar het Henri Coanda kinderhuis. Daarna naar Profamilia, terug naar het 1e kinderhuis en weer naar Profamilia. Op haar zesde jaar kwam ze er achter dat die jongen met die grote, donkere ogen haar broertje was. “We zaten in dezelfde groep, maar ik wist niet dat hij mijn broertje was. Het was heel belangrijk voor me dat ik tenminste niet meer alleen was.” Stefania heeft het “Grigore Antipe” Lyceum afgerond en leert nu verder voor ziekenverzorgende. Haar prioriteiten zijn heel duidelijk: “Ik wil eerst een carrière en dan een gezin. Dit is de volgorde! ” Ze zegt dat ze een fijne jeugd had ook al is ze opgegroeid zonder ouders. “ Met goede en slechte tijden, ik vond mijn jeugd leuk”, zegt Stefania. “Andere kinderen hadden een veel slechter leven dan ik, ik wil daar niet over klagen. Ik kijk nu alleen maar vooruit. Ik zal een mooi beroep krijgen en slagen in het leven. Niets kan me tegenhouden!

Geschreven door Silvia Pătrăşcanu

Het centrum voor integratie van jongeren in het kader van Asociatia Betania beschermt 28 jongeren van 16 tot 26 jaar. Zes zijn studenten in Boekarest en wonen in een voorziening van Asociatia Betania. 22 jongeren wonen bij Betania in Bacau. De jongeren in de hoofdstad zijn studenten aan diverse universiteiten als economische wetenschappen, politieke wetenschappen, psychologie en pedagogiek. De jongeren op de thuisbasis van Betania werken en leren. 10 van hen hebben speciaal onderwijs gevolgd en hebben nu een baan. Twee van hen zijn ingeschreven op universiteiten in Bacau, één volgt economische wetenschappen en de ander fysiotherapie. De anderen ronden hun lyceum af en volgen opleidingen voor ziekenverzorgende.